Γι’ αυτόν τον λόγο δεν θα ασχοληθούμε μ’ αυτό πολύ ώρα και για τον ίδιο λόγο ο Ιησούς δεν ασχολείται μ’ αυτό πολύ ώρα στα Μαθήματα. Προφανώς, είναι αδύνατον για τον διαχωρισμένο μας νου και εγκέφαλο να συλλάβει μια πραγματικότητα στην οποία δεν υπάρχει απολύτως κανένας διαχωρισμός. Και πάλι, πουθενά δεν τελειώνει ο Πατέρας, ώστε να αρχίζει ο Υιός. Έτσι λοιπόν η κατάσταση του Ουρανού είναι η κατάσταση της τέλειας ενότητας. Ένας άλλος τρόπος να το περιγράψουμε αυτό είναι να πούμε ότι ο Νους του Θεού και ο Νους του Χριστού είναι τελείως ένα. Αργότερα, θα γίνει πιο ξεκάθαρος ο λόγος που είναι τόσο σημαντικό να καταλάβουμε ότι η κατάσταση του Ουρανού είναι η απόλυτη ενιαιότητα και η τέλεια ενότητα.

Τα Μαθήματα μετά εξηγούν ότι το αδύνατον φάνηκε να συμβαίνει. Στην πραγματικότητα δεν συνέβη ποτέ, αλλά φάνηκε να συμβαίνει. Τότε είναι που η «μικρή, τρελή ιδέα»(Κ-27.VIII.6:2) του διαχωρισμού από τον Θεό φάνηκε να μπαίνει μέσα στον νου του Υιού του Θεού. Θα το περιγράψουμε αυτό με μια μικρή κάθετη γραμμή που πηγαίνει προς τα κάτω(βλέπε το σχεδιάγραμμα) — αυτή είναι η «μικρή, τρελή ιδέα». Πρόκειται για την ιδέα ότι ο Υιός είναι κατά κάποιο τρόπο διαχωρισμένος από τον Πατέρα Του—έχει έναν νου, μία βούληση, έναν εαυτό που είναι διαχωρισμένος και ανεξάρτητος από τον Δημιουργό Του. Έτσι τώρα μπορεί να παρατηρήσει τον εαυτό του και να τον δει σε σχέση με τον Θεό.

Ένα τέτοιο γεγονός ήταν αδύνατον πριν η μικρή, τρελή ιδέα(για την οποία τα Μαθήματα μιλάνε επίσης ως την αρχή του ονείρου) φανεί ότι προκύπτει, επειδή ο Υιός δεν είχε νου ή έναν εαυτό που να είναι διαφορετικός ή ξεχωριστά από τον Δημιουργό Του. Αλλά αμέσως μόλις ξεκίνησε το όνειρο—ένα όνειρο διαχωρισμού—ο Υιός άρχισε ξαφνικά να παρατηρεί τον εαυτό του σαν κάποιον διαχωρισμένο από τον Πατέρα του. Και αυτό έκανε να αναδυθεί αυτό το οποίο αποκαλούμε διχασμένο νου(με μικρό «ν» για να το διακρίνουμε από τον Νου του Θεού και του Χριστού).

Όταν ο Υιός αποκοιμιέται και αρχίζει να βιώνει τον εαυτό του ως ένα ξεχωριστό ον, έχει έναν νου που φαίνεται τώρα να συνυπάρχει με τον Νου του Θεού ή τον Νου του Χριστού. Αυτός ο νους έχει δύο μέρη, ή όπως συχνά αναφέρουν τα Μαθήματα δύο φωνές που μιλάνε εκ μέρους του. Μία φωνή είναι αυτή που στα Μαθήματα αναφέρεται ως εγώ και η άλλη ως του Αγίου Πνεύματος. Και οι δύο φωνές μπορούν ουσιαστικά να ερμηνευθούν σαν αντιδράσεις στην μικρή, τρελή ιδέα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι που θρονιάζονται στον νου του Υιού. Μιλάμε στο επίπεδο της μεταφοράς ή του μύθου. Έτσι λοιπόν λέμε ότι ο νους του Υιού έχει δύο μέρη—και σε λίγο θα προσθέσουμε και ένα τρίτο μέρος—και μιλάμε για αυτά τα δύο μέρη σαν να είναι δύο ξεχωριστές υπάρξεις—το εγώ και το Άγιο Πνεύμα. Στα Μαθήματα, το εγώ πάντα αποκαλείται «αυτό» ενώ το Άγιο Πνεύμα αποκαλείται πάντα σαν πρόσωπο, «Αυτός». Παρ’ όλα αυτά όμως το εγώ περιγράφεται με ανθρωπομορφικούς όρους—συνωμοτεί, αναζητάει την εκδίκηση, φαίνεται ότι αγαπάει, ότι μισεί, ότι εξαπατά, κλπ.

Έτσι λοιπόν, στον νου του Υιού υπάρχουν δύο σκέψεις ή δύο αντιδράσεις για την μικρή, τρελή ιδέα. Η σκέψη του εγώ είναι ότι η μικρή, τρελή ιδέα όντως συνέβη. Στην πραγματικότητα, ένας τρόπος ορισμού του εγώ είναι η πίστη ότι ο Υιός έχει όντως διαχωριστεί από τον Δημιουργό του. Επομένως, το εγώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία σκέψη ή πίστη που υπάρχει στον διαχωρισμένο νου του Υιού—την σκέψη ότι ο διαχωρισμός συνέβη πραγματικά. Από την άλλη μεριά, το Άγιο Πνεύμα είναι η σκέψη ότι ο διαχωρισμός δεν συνέβη ποτέ—ότι την «μικρή, τρελή ιδέα» χρειάζεται να την εκλάβουμε κυριολεκτικά: η ιδέα είναι «μικρή» επειδή ήταν χωρίς συνέπειες και δεν είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα και είναι «τρελή» επειδή είναι παρανοϊκή. Είναι παρανοϊκό να πιστεύουμε ότι ένα μέρος του Θεού, ένα μέρος του Όλου, ένα μέρος της πλήρους ενότητας θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να αποκοπεί και τελείως ξαφνικά να βρεθεί έξω από τα πάντα—ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια πραγματικότητα πέρα από την ολότητα, κάτι πέρα από το άπειρο, μία δύναμη πέρα από την παντοδυναμία. Μια ενότητα που βρίσκεται προς το τέλος του κειμένου και ονομάζεται, «Ο Αντι-Χριστός»(Κ-29.VII) το συζητάει αυτό συγκεκριμένα.  Ο Αντι-Χριστός είναι ένας άλλος όρος για το εγώ. Ο Αντι-Χριστός είναι η σκέψη ότι υπάρχει μια δύναμη πέρα από την παντοδυναμία, κάποιο μέρος πέρα από το άπειρο, κλπ. Αντίθετα, το Άγιο Πνεύμα είναι η σκέψη που λέει, «Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί».

Υπάρχει επίσης και ένας άλλος τρόπος να καταλάβουμε Ποιος ή Τι είναι το Άγιο Πνεύμα. Όταν ο Υιός αποκοιμήθηκε και άρχισε να ονειρεύεται, πήρε μαζί του μέσα στο όνειρο την μνήμη του ποιος στ’ αλήθεια είναι ως Υιός του Θεού, την μνήμη της Αγάπης του Θεού. Αυτή η μνήμη, η οποία βρίσκεται τώρα στο διαχωρισμένο νου του μέσα στο όνειρο, είναι αυτό στο οποίο αναφερόμαστε ως Άγιο Πνεύμα. Και αυτή η μνήμη είναι που συνδέει το όνειρο με την πραγματικότητα. Μοιάζει με τις αναμνήσεις της καθημερινότητας μας —όταν κάποια ανάμνηση μας έρχεται στο παρόν, γίνεται ο σύνδεσμος  με κάτι που συνέβη στο παρελθόν. Να τι σημαίνει η λέξη μνήμη.

Οτιδήποτε συνέβη στο παρελθόν—είτε συνέβη πέντε λεπτά πριν, χθες, ή τριάντα χρόνια πριν—ξαφνικά γίνεται πολύ πραγματικό και υπαρκτό για μένα. Αν η μνήμη είναι δυσάρεστη, θα νιώσω θυμό, αγωνία, φόβο, ή κατάθλιψη. Αν η μνήμη είναι ευχάριστη, θα νιώσω ευτυχία και χαρά στην παρούσα στιγμή, σαν να γίνεται παρόν το παρελθόν. Η συγκεκριμένη μνήμη συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Το Άγιο Πνεύμα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Συνδέει την παρούσα εμπειρία  της πίστης του Υιού ότι βρίσκεται μέσα στ’ όνειρο με την πραγματικότητα του, η οποία δεν βρίσκεται στο παρελθόν κατά μια χρονική έννοια.  Αυτός ο σύνδεσμος μετά τον συνδέει με τον Θεό τον Οποίο δεν άφησε ποτέ στ’ αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο τα Μαθήματα διδάσκουν ότι το Άγιο Πνεύμα ακύρωσε το αρχικό λάθος την στιγμή που φάνηκε να συμβαίνει, επειδή όταν ο Υιός αποκοιμήθηκε είχε μαζί του αυτήν την μνήμη. Και αυτή η μνήμη είναι η απόδειξη γι’ αυτόν ότι δεν διαχωρίστηκε ποτέ από τον Θεό και ότι όλα ήταν απλά ένα όνειρο.

Μαζί μ’ αυτές τις δύο σκέψεις στον νου του Υιού, υπάρχει και ένα τρίτο μέρος του διχασμένου νου—το οποίο θα απεικονίσουμε με μια μικρή μπλε κουκίδα(βλέπε το σχεδιάγραμμα). Αυτό είναι το μέρος του νου που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα από αυτές τις δύο σκέψεις ή φωνές. Θα ονομάσω την μπλε κουκίδα λήπτη της απόφασης(επιλογέα). Αν και τα Μαθήματα όταν μιλάνε σχετικά, δεν χρησιμοποιούν ποτέ αυτόν τον όρο, στην ουσία δηλώνουν με αυτόν τον Υιό του Θεού, τον Υιό του Θεού στην διαχωρισμένη του κατάσταση. Ο Ιησούς χρησιμοποιεί στα Μαθήματα τον όρο Υιό του Θεού με δύο τρόπους: είτε για να αναφερθεί στον Χριστό και στην Ταυτότητα μας ως Χριστός ως πνεύμα, είτε για να δείξει τον Υιό μέσα στο όνειρο.

Αν και ο Ιησούς ποτέ δεν χρησιμοποιεί τον όρο λήπτη της απόφασης(επιλογέα) στα Μαθήματα, μας ζητάει επανειλημμένα να επιλέξουμε ξανά—να επιλέξουμε ανάμεσα στο σύστημα σκέψης του εγώ και στο σύστημα σκέψης του Αγίου Πνεύματος, ανάμεσα στην σταύρωση και την ανάσταση, ανάμεσα στα παράπονα και το θαύμα. Το μέρος του νου μας στο οποίο κάνει διαρκώς έκκληση στα Μαθήματα όταν μας προσφωνεί με το «εσύ», είναι το μέρος που επιλέγει. Και έτσι του έδωσα ένα όνομα για ευκολία.

Επομένως βασικά μιλάμε για τρία ουσιαστικά μέρη του διχασμένου νου: (1) το μέρος του νου που περιέχει την σκέψη ότι ο διαχωρισμός είναι πραγματικός· (2) το μέρος του νου που περιέχει την σκέψη ότι ο διαχωρισμός δεν συνέβη ποτέ(αυτό που τα Μαθήματα αποκαλούν αρχή της Επανόρθωσης)· και (3) το μέρος του νου που πρέπει να αποφασίσει πιο σύστημα σκέψης είναι αληθινό. Όπως εξηγούν επανειλημμένα τα Μαθήματα, ο Υιός δεν έχει άλλη επιλογή—πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο εγώ και το Άγιο Πνεύμα. Δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική. Και πρέπει να επιλέξει ένα από τα δύο. Δεν μπορεί να επιλέξει και τα δύο ταυτόχρονα. Και δεν μπορεί να μην επιλέξει κανένα από τα δύο. Πρέπει να επιλέξει ή το εγώ ή το Άγιο Πνεύμα. Ο λήπτης της απόφασης (επιλογέας) δεν είναι ποτέ ουδέτερος.  

Και τώρα η ιστορία αποκτάει ενδιαφέρον, επειδή το εγώ έρχεται αντιμέτωπο με μια πραγματική απειλή. Τι θα γίνει αν ο Υιός του Θεού ακούσει την Φωνή του Αγίου Πνεύματος και αναγνωρίσει ότι όλο αυτό είναι ένα όνειρο, ότι ποτέ δεν συνέβη πραγματικά, ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός; Τι θα γίνει τότε; Ο Υιός θα ξυπνήσει από το όνειρο, το εγώ θα εξαφανιστεί, το όνειρο θα εξαφανιστεί. Έτσι λοιπόν για να συντηρηθεί και να συνεχίσει να υπάρχει, το εγώ πρέπει να πείσει με κάποιο τρόπο τον Υιό του Θεού—τον λήπτη της απόφασης—ότι χρειάζεται να επιλέξει το εγώ αντί το Άγιο Πνεύμα. Αν μπορέσουμε να καταλάβουμε καλά αυτό το σημείο και να το έχουμε πάντα κατά νου, όλα όσα λέμε σ’ αυτό το σεμινάριο— και βέβαια όλα τα υπόλοιπα στα Μαθήματα— θα γίνουν πολύ ξεκάθαρα. Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο κάνουμε συνεχώς παρανοϊκά πράγματα. Για παράδειγμα μπορεί να είμαστε μαθητές των Μαθημάτων για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια και να εξακολουθούμε να έχουμε παράπονα. Συνεχίζουμε να ξεχνάμε τον Ιησού και να ταυτιζόμαστε με το εγώ όταν τα πράγματα σκουραίνουν, παραμένοντας σταθεροί σε πράξεις και ενέργειες προβληματικές.

Το εγώ λοιπόν μηχανεύεται ένα σχέδιο—μια συνωμοσία με την οποία ελπίζει να παγιδεύσει τον Υιό και να τον πείσει ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εμπιστεύεται το Άγιο Πνεύμα, δεν πρέπει να το πιστεύει, και αναμφίβολα δεν πρέπει να ταυτίζεται μαζί του. Για να το πετύχει αυτό, το εγώ επινοεί μια ιστορία που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, που δεν βασίζεται καθόλου στην πραγματικότητα. Η ιστορία του εγώ στηρίζεται σε τρεις βασικές σκέψεις: αμαρτία, ενοχή και φόβο. Τώρα θυμήσου ότι ο σκοπός αυτής της ιστορίας είναι να πείσει τον Υιό να αποστραφεί το Άγιο Πνεύμα και να ταυτιστεί με το εγώ. Όσο ο Υιός το κάνει αυτό, το εγώ παραμένει αλώβητο. Και μην ξεχνάς, ότι το εγώ είναι απλά μια σκέψη ή πίστη σε έναν εαυτό που υποστηρίζει με βεβαιότητα ότι ο διαχωρισμός από τον Θεό είναι πραγματικός—ότι η πραγματικότητα είναι ο διαχωρισμένος Υιός του Θεού. Αυτό φυσικά βρίσκεται σε αντίθεση με την «ιστορία» του Αγίου Πνεύματος που λέει ότι ο Εαυτός του Υιού είναι ο Εαυτός του Χριστού, ο Οποίος δεν άφησε τον Πατέρα Του ποτέ.